از مواردی که هنگام تحویل خطوط باید بررسی شود، متریال به کار رفته در ساخت خطوط است. اصولاً برای هر سرویسی متریال خاصی به کار میرود. مثلاً برای خطوط ترش (حاوی H2S)، نوع خاصی از کربن استیل به کار میرود که بر اساس استاندارد ملی آمریکا دربارۀ مهندسی خوردگی (National Association of Corrosion Engineers) یا NACE ساخته شده است. تشخیص درستی نوع متریال به کار رفته یکی از وظایف اصلی ناظران است که برای آن راهکارهای مشخصی تعیین شده است. اصولاً برای شیرها و فلنجها که مشخصات شان روی آنها حک میشود، تایید متریال به کار رفته کار سختی نیست. تنها کافی است ویژگیهای حک شده روی آنها را با مشخصاتی که در نقشۀ آیزومتریک برایشان ثبت شده مقایسه کنیم. اما برای لوله و اتصالات (فیتینگها) کار به این سادگیها نیست. مثلاً تشخیص NACE بودن یک لوله، اصولاً نه با چشم و نه با هیچ دستگاهی که در ایران موجود باشد قابل تشخیص نیست. برای جلوگیری از چنین اشتباهاتی که میتواند پیامدهای خطیری را هم به دنبال داشته باشد، راهکارهایی مشخص شده است. راهکار اول رنگ آمیزی لولهها هنگام ورود به انبار است. مثلاً لولههای کربن استیل ساده را میتوان رنگ سبز روشن زد. لولههای فولاد زنگ نزن را سبز روشن با نوار سبز تیره روی آن رنگ میزنند. چگونگی رنگ آمیزی لولهها جزو ویژگیهای هر پروژه است و از پروژهای به پروژۀ دیگر میتواند متفاوت باشد.
روش دیگر برای جلوگیری از اشتباه، حضور ناظر پیمانکار اصلی در کارگاه اسپول سازی و چک کردن مواد مصرفی هنگام ساخت اسپول هاست. ناظر مربوط سپس شمارۀ هر اسپول را رویش حک میکند.
برای مطالعه بیشتر در این خصوص از سایت پارس اتیلن کیش هم دیدن نمائید.
http://parsethylene-kish.com
مرسی علی جان
یه سوال:چرا بعضی از ناظران با خودشون اهنربا دارن؟
مشخصا چه جنس لوله هایی جذب اهنربا میشن و کدوم ها نمیشن؟با تشکر
علت استفاده از آهنربا این است که فولادهای زنگ نزن آستنیتی، به علت ساختار شبکه ای شان جذب آهنربا نمی شوند و چنانچه جوشکار، لولۀ استینلس آستنیتی را با الکترود کربن استیل جوش دهد می توان با نزدیک کردن آهنربا به سرجوش آن را تشخیص داد (آهنربا را جذب میکند).