اگر خاطرتان باشد در مطالب پیشین گفتیم که برای انشعاب گرفتن از لوله ها، روش های گوناگونی هست که یکی از آنها انشعاب گیری مستقیم (pipe to pipe) است؛ به این طریق که روی لولۀ با قطر بیشتر سوراخی به اندازۀ قطر داخلی لولۀ انشعابی ایجاد می شود و لولۀ انشعابی روی لولۀ با قطر بیشتر نشسته و جوش داده می شود. اما به دلیل کاهش استحکام لولۀ قطورتر در اثر برداشته شدن بخشی از دیواره اش که می تواند باعث گسیختگی آن در فشارهای بالا شود، در بیشتر موارد مجبوریم این کاهش قطر را با افزودن پوسته (پد) تقویت کننده جبران کنیم. کارکرد دیگر پوستۀ تقویت کننده، بالا بردن استحکام اتصال انشعابی در برابر لنگرهای وارد شده به لولۀ انشعابی است. ادامۀ متن توسط همکار خوبم آقای مهندس اسماعیل قلی زاده نوشته شده که لازم است از ایشان تشکر ویژه داشته باشم.
ادامه مطلب ...
در این مطلب قصد دارم جزوه ای را تقدیم تان کنم دربارۀ استانداردهای کاربردی در صنعت نفت، گاز و پتروشیمی. این جزوه را آقای مهندس منوچهر تقوی از افراد کارکشته با سال ها تجربه در اجرای پروژه های نفت و گاز تهیه کرده اند که از سوابق ایشان مدیریت شرکت کنترل کیفیت IS در پروژۀ فازهای 17و18 است.
جزوه ای که در پایان این مطلب لینک دانلودش را مشاهده خواهید کرد 96 صفحه است و خلاصه ای از نکات استانداردهای API، AWS و ASME را به صورت آموزشی بیان کرده است. مطالب آن منحصر به پایپینگ نیست و به مخازن هم پرداخته است.
در پایان ضمن تشکر از آقای مهندس تقوی لازم است یادآوری کنم که برای انتشار این جزوه از ایشان اجازه گرفته ام. همچنین کتابی که در حقیقت تکمیل شدۀ جزوۀ پیش روست و علاوه بر موارد بالا، استانداردهای ASTM و IPS را هم پوشش می دهد با حجمی 5 برابر این جزوه در بازار کتاب موجود است و به زودی چاپ سوم آن هم به بازار خواهد آمد که شما را به خرید آن توصیه می کنم.
تکیه گاه و آویز فنری در کجا به کار می رود؟
به شکل بالا توجه کنید. دو لولۀ قهوه ای رنگی که در شکل می بینید، به یک برج (column) متصل شده اند و وزن لوله های اتصالی به برج پس از طی مسیری چند متری روی سازۀ فلزی افتاده است. همانطور که در شکل هم مشاهده می کنید، وزن لوله ها از طریق آویز به سازه منتقل شده و استوانه ای که در بالای آویزها دیده می شود، نشان دهندۀ بخش فنری آویز است، یعنی آویزها از نوع فنری اند (spring hanger). اما سوال اینجاست که چرا و در چه مواردی از تکیه گاه یا آویز فنری استفاده می شود؟
سیستم های آب آتش نشانی
در پروژه های پالایشگاه های گازی پارس جنوبی (فازها) برای آتش نشانی از آب استفاده می شود (از پتروشیمی ها اطلاع دقیقی ندارم، اما قاعدتا نباید تفاوت چندانی داشته باشند)، که این آب در وهلۀ اول آب شیرینی است که از شیرین سازی آب دریا به دست آمده است. اما با توجه به محدودیت ذخیرۀ آب شیرین در پالایشگاه و زمان بر بودن فرایند تولید آن و اینکه در زمان آتش سوزی های گسترده، لازم است آب با حجم بالا استفاده شود، چاره ای جز استفاده از آب دریا باقی نمی ماند و به همین دلیل، لوله های انتقال آب آتش نشانی را طوری طراحی می کنند که توانایی انتقال آب دریا با خورندگی بسیار بالا را داشته باشند. برای تطبیق با این شرایط خوردنده، لوله های انتقال آب آتش نشانی در حالت زیرزمینی از جنس GRP طراحی و اجرا می شوند که لوله هایی کم هزینه و مقاوم در برابر آب دریا هستند. اما در شرایط روی زمین، لوله های GRP به خاطر آسیب پذیر بودن در برابر آتش قابل استفاده نیستند و به جای آنها از لوله هایی از آلیاژ مس-نیکل (Cu-Ni) استفاده می شود. با این حال برای کاستن از هزینه ها کوشش می شود تا جای ممکن برای انتقال آب آتش نشانی، لوله ها را از زیر زمین عبور داده و تنها در داخل واحدها (بخش های جغرافیایی جدا شده از هم در پالایشگاه) این لوله ها به بالای زمین منتقل می شوند.
در این مطلب می خواهم با تکیه بر شکل های موجود در یک صفحه از مدرک standard support توضیحاتی را دربارۀ انواع تکیه گاه خدمتتان عرض کنم. در آغاز لازم است فــــایل را دانلود کنید و بعد توضیحات زیر توجه فرمایید.
ساده ترین ساپورت، حالتی است که لولۀ لخت (بدون عایق) (bare) روی سازه (تیر افقی) می نشیند. این حالت مستلزم هیچ گونه تغییری در لوله نیست و در برخی از پروژه ها حتی در نقشه های آیزومتریک هم این حالت نشان داده نمی شود.